Chaos in de orde scheppen

Ik voel me ongemakkelijk een dakloze aan te spreken. Lang niet altijd, buiten op straat kost het me geen moeite, maar als ze naast mijn eigen huis slapen heb ik er een ander gevoel, en blijkbaar ander belang bij. Dus ik probeer het netjes via de daarvoor georganiseerde hulpverleningskanalen te doen, en loop weer eens vast in molens die ik dolgraag om zou willen trekken.  En nu slaapt er alweer ruim twee weken iemand in de struiken naast mijn huis. Dat plekje is amper te zien vanaf de openbare weg. In zekere zin dus wel beschut tegen mensen, maar niet tegen het weer, om maar iets te noemen. De man is ook niet zo gezond. Tussen 3 en 4 in de nacht worden we regelmatig gewekt door een forse hoestbui.  De vorige keer dat er iemand daar wat langer sliep, was ik een beetje naïef. Ik belde de politie, met de mededeling dat er iemand ligt die vermoedelijk wat zorg heeft, want dit is natuurlijk geen goede plek voor die persoon. Daar heb ik me nog erg lang best wel slecht over gevoeld: m...

We willen een nieuwe prullenbak in de keuken. Graag stevig (niet zo'n wiebel ding), het ding moet een beetje passen bij de rest van de inrichting want hij staat in het zicht, en ik wil graag dat de standaard grijze Komo vuilniszakken erin passen. Oh ja, en bij voorkeur een pedaalemmer, zodat je als je staat te koken niet met je vingers aan de bak hoeft te zitten. Niet teveel eisen toch? De zoektocht speelt zich met name online af. Dit zou typisch iets zijn waarvoor je irl naar de Blokker zou gaan, maar die is weg hier. Of mogelijk de V&D (sorry, ik ben oud). Ik weiger naar de Action te gaan. Maar op bol.com en dergelijke winkels zou je toch wat moeten kunnen vinden. En inderdaad: een ruime keuze. Filteropties voor de meest wonderlijke eigenschappen: vorm, serie, select-bezorgopties. Aantal liters (zo'n komozak is 60 liter, dus...) is ook een optie. Alleen... dat zegt niet zoveel, zo blijkt. Want je hebt bakken van 60 liter die 80 cm hoog zijn, maar ook 40. En als de bak d...

Wanneer was het dat de praatpalen uitgefaseerd werden? Bijna tien jaar terug denk ik. Ze zijn deels verkocht in 2017: terugkijkend in mijn foto's zie ik dat ik de mijne op 13 oktober 2017 in huis heb gekregen. 1 november dat jaar is hij al gebruikt in een geonovum festival, dat jaar in Den Haag (ik heb toen zelfs nog een BGT terugmelding gemaakt omdat er een praatpaal in het provinciehuis stond die niet in de BGT opgenomen was. Daags erna kreeg ik een afwijzing: niet aangetroffen. Snap ik, toen stond hij weer in Delft). In de tussentijd hadden we de paal dus al aan de praat (no pun intended) gekregen. Daarvoor was het toen heel handig een kleine hacker in huis te hebben. Die heeft de software van de praatpaal uitgelezen, bekeken hoe het werkte (in feite was het gewoon een wat groot uitgevallen mobieltje die bij het drukken op de knop een nummer belde). Daarvoor was een simkaart vereist (die van de ANWB deed het niet meer, of zat er niet meer in, daar wil ik vanaf zijn. Nou ha...

Onder bedrijven, maar zeker ook onder zzp-ers, vang ik wel eens geluiden op over betaaltermijnen die opdrachtgevers erop nahouden. Zelf heb ik er wel een mening over: er is niet echt meer een zakelijke reden om langzaam te betalen: de rentes zijn laag, dus je winst door langer vasthouden van betalingen is echt marginaal. Tegelijkertijd wordt de partij die lang wacht op de betaling minder blij met jou, dus in het kader van relatiebeheer werkt het ook niet echt.  Mijn stelling is dan ook: Een organisatie die laat betaalt heeft  óf z'n zaakjes niet op orde óf een enorm cashflowprobleem ( ik ga er nog altijd niet vanuit dat het gewoon hufters zijn die het grappig vinden hun opdrachtnemers langer te laten wachten). In beide gevallen kan je je afvragen of het verstandig is zaken met die organisaties te doen.  Traditioneel gaat het verhaal dat het overheden zijn die altijd laat zijn met betalen. Ik heb (vroege jaren 2000) aan die opdrachtgeverkant gestaan, en toen was het in...

Ik kan niet echt goed stilzitten. Mogelijk zijn er nu mensen die in lachen uitbarsten en me willen vragen of ik daar nu pas achter kom, maar... ik zit best vaak stil. Deze zomer bij voorkeur in de eerder dit jaar aangschafte Lafuma stoel, op het dakterras, hoofd in de schaduw en de rest van mijn lijf in de zon. Boekje erbij, drankje ernaast. En dan kan ik prima stilzitten. Bij het kijken van een film: geen probleem. Focus op de film. "Had jij geen last van...?" Nee, ik was naar de film aan het kijken en dan ben ik verder niet omgevingsbewust.    Maar maandag had ik echt een andere situatie. Na een Teams-call kreeg ik plots een soort migraine aanval. Niet heel heftig, maar compleet duf in mijn hoofd, ogen konden niet meer focussen, beh. En instant moe. Geen enkele behoefte aan de Lafuma op het dakterras, veel te veel licht.  De mando in kwestie Op de bank in slaap gevallen. Iets na elven in de ochtend. Dat komt niet vaak voor. En een half uur later was ik weer wakker, no...

Wat zijn logische momenten om wat retrospectrief te doen? Er worden natuurlijke momenten voor gezocht: op je verjaardag kijk je vaak wat terug, zeker als je een persoonlijk lustrum viert. Sommige monumentale momenten worden juist compleet gemist. In mijn agenda staat bij vandaag 20.000. Ik moest heel even denken wanneer ik dat erin had gezet, maar soms heb ik van die momenten dat ik een beetje de cijferfreak uit aan het hangen ben. Dit was zo'n moment. Ik ken verder niemand die viert dat hij of zij 20.000 dagen oud is. Ik heb alleen wel Prince in mijn hoofd. Don't worry, I won't hurt you. I only want you to have some fun Yep. Dat is het. Ik ga niet terugkijken, zelfs niet vooruit. Je passeert zoveel milestones in je leven. Dit is er een. Ik heb mijn vader jaren terug een keer verrast door zijn 1000 maanden te vieren, al zijn nageslacht was toen in de pannenkoekenboerderij in Meyendel (een plek waar mijn ouders vroeger veel wandelden). Ik had gelezen dat dat in een Arabische...

Ik heb mijn afstudeeronderzoek in Mumbai gedaan, voor veel mensen bekend als Bombay. Counterpart daar ter plekke was YUVA, een NGO die werkt voor en vooral met zoals ze het zelf noemen "gemarginaliseerde mensen". Je kan het grofweg vertalen als "de armen". En in India heeft dat toch nog een wat andere lading dan in Nederland. Op het moment dat ik er was (okee, ik ben oud, dat was begin jaren '90), was een speciale aandachtsgroep voor hen de ragpickers: mensen die hun brood verdienden door op de vuilnisbelten rond te scharrelen en specifieke afvalresten eruit te halen. Afvalscheiding achteraf. Ieder had een eigen specialisme. Plastic was er zo een. Je zag mensen met grote hoeveelheden daarvan sjouwen. Deed me indertijd een beetje denken aan de fantasiefiguren uit animatiefilms: gebogen lopende mensen, met enorme bulten van verzamelde troep op hun rug. Ik was jong, en accepteerde het als een gegeven. Mensen gingen naar de stad om niet te verhongeren op een verarmd...